Ծանո՞թ է ձեզ սա:
Ես անվանում եմ սա ձմեռային ընթացք: Երբ դու չունես ոչ մի պտուղ, ոչ մի ձեռքբերում, ինչով կարող ես պարծենալ Աստծո ու մարդկանց առջև: Եվ սա նորմալ է… ինչպես բնության մեջ… սա արմատների հաստատման ժամանակն է:
Կար ժամանակ, երբ ես պետք է տնկեի իմ ծաղիկների այգին: Եվ դա իմ և իմ ամուսնու ճգնաժամի ընթացքն էր: Ինքնորոշման ճգնաժամի ու ինքներս մեզ որոնելու, ընտանեկան հարաբերությունների ճգնաժամի, մեր դստեր առողջության հետ կապված ճգնաժամի…
Այդ ժամանակ Աստված ցույց տվեց ու սովորեցրեց ինձ զարմանալի օրինակի վրա: Ցույց տվեց ինձ լքված մի հողակտոր իմ տան կողքին, որի համար ես պետք է պատասխանատվություն վերցնեի: Եվ դրան զուգահեռ Աստված ինձ ցույց տվեց իմ սրտի վիճակը:
Լքված հողը այնպիսի տեսք ուներ, ասես շինարարական մնացորդների աղբանոց լիներ:
Լքված սիրտը… լցված վիրավորանքներով, դատապարտությամբ, ինքնաքննադատմամբ, բոլորից պաշտպանվելու միտումով, անգամ՝ ինքն իրենից, Աստծուց, ամուսնուց… նման է այն շինարարական մնացորդների աղբանոցին:
Գիտեք՝ դա մի վիճակ է, երբ քեզ թվում է, որ Խոսքը, խորհուրդները, քո կյանքի հայտնությունները չեն գործում: Դու անտեսում ես այն բոլոր նշանները, որ տալիս է քեզ Աստված: Դու ամեն բան գիտես, բայց ուժ չունես այլևս: Քո սրտից դուրս է գալիս դատապարտման «գարշահոտությունը», այլ ոչ թե հույսի անուշ բուրմունքը:
Եվ ես շնորհակալ եմ, որ Սուրբ Հոգին չթողեց ինձ անտեսել այդ օրինակը:
Երբ Աստված իմ հայացքը ուղղեց այդ հողակտորի վրա ու ասաց. «Քո սիրտը հենց այս վիճակում է, ի՞նչ պետք է դու անես»… Ինձ անհրաժեշտ էր երկար ժամանակ, որպեսզի փորեի ամբողջ աղբը, որը ես ինքս էի թափել այդ հողակտորի վրա: Եվ միայն այդ ամենից հետո ես ունեցա այնտեղ առողջ հիմք, որպեսզի ցանեի նոր սերմ:
Միաժամանակ ես կանգնեցի Աստծո և իմ առաջ ու գիտակցեցի, որ ինձ պետք է կանգ առնել ու մաքրել այն, ինչ իմ սրտում էր:
Ու միայն այդ ժամանակ Աստված բացեց դուռ՝ դեպի նորը… և թույլ տվեց փայլել նոր սերմերին՝ ապագա ծաղկուն ու պտղատու այգու:
Սվետլանա Սպիվակովա