Այս ժամանակներում մենք՝ քրիստոնյաներս, կարիք ունենք մեր զգոնությունը պահելու: Սակայն, ինչպես ցույց են տալիս այդ նույն ժամանակները, հոգևոր կյանքում շատ քրիստոնյաներ քնել են՝ չգիտակցելով հոգևոր պատերազմի իրականությունը:
Չնայած Աստվածաշունչը բազմիցս է հնչեցնում սթափեցնող խոսքեր և օրինակներ, որոնք զգուշացնում են ժամանակավոր և հավիտենական սպառնալիքների մասին, որոնք կապ ունեն հոգևոր պատերազմի հետ, շատ հավատացյալներ պահում են իրենց այնպես, ասես քրիստոնեությունը զբոսանավի պես մի բան է, մինչդեռ իրականում քրիստոնեությունը նման է ռազմանավի:
Ինչպես խուսափենք սեփական անհոգության զոհը դառնալուց: Ահա երկու բան, որոնք պետք է պահպանել՝ հայացք և փորձառություն:
- Պահպանեք ձեր հայացքը
Մենք բոլորս ապրում ենք հոգևոր պատերազմի գոտում: Նոր Կտակարանի հեղինակները զգուշացնում են հոգևոր թմրության և վտանգի մասին այն մարդկանց կյանքում, ովքեր ընտրել են ոչ թե զինվորի, այլ խաղաղ բնակչի կարգավիճակը: Կորնթացիներին ուղղված թղթում Պողոս առաքյալը գրում է. «Որովհետև թեև մարմնով ենք վարվում, բայց մարմնավորապես չենք զինվորություն անում։ Որովհետև մեր զինվորության զենքերը մարմնավոր չեն, այլ Աստծով զորավոր, բերդեր քանդելու. խորհուրդներ ենք քանդում» (Բ Կորնթացիս 10.3-4):
Առաքյալը նայում էր իր վրա՝ որպես մասնագետ զինվորի, ում աշխատանքն է զգուշացնել զինակից եղբայրներին՝ մեզ պես մարդկանց, որ հոգևոր պատերազմը կոչ է հարատև զգոնության և արթնության: Առանց սա հասկանալու՝ դուք կտրվեք ճամփորդային մտածելակերպի, որը վտանգի տակ է առնում Մեծ Հանձնարարականի կատարումը: Մեր հավատքը կառուցվում է արթուն լինելու փորձառության վրա, որն էլ տանում է աղոթքի կյանքի:
Նրանք, ովքեր գտնվում են ռազմանավի վրա, հայտարարում են. «Մենք պատերազմի մեջ ենք», մինչդեռ նրանք, ովքեր ճամփորդող զբոսանավի վրա են, ասում են. «Մենք հանգստի մեջ ենք»: Ռազմանավի ուղևորները մտածում են. «Ամեն բան Աստծո համար», մինչդեռ նրանց գործընկերները մյուս նավի վրա՝ պնդում. «Ամեն բան ինձ համար»:
Առաջինների մտածելակերպը սա է. «Ես անձնակազմի մի մասն եմ», մինչդեռ զբոսանավինը այլ միտք ունի. «Անձնակազմը պետք է ծառայի ինձ»: Ռազմանավի ուղևորները Աստծուն դիտարկում են՝ որպես վստահության արժանի Հրամանատարի, իսկ զբոսանավի վրա գտնվողները Աստծուն ընդունում են՝ որպես զվարճանքների կազմակերպմամբ զբաղվող Տնօրենի:
Ձեր հայացքը մեծ նշանակություն ունի: Քրիստոնեական կյանքը պարզապես հոգևոր ընթացք չէ, այլ մասնակցություն պատերազմին: Մենք պետք է դադարենք ինքներս մեզ ու մեր կյանքին նայել այնպես, ասես մենք զբոսանավի ուղևորներն ենք և սկսենք պահել մեզ այնպես, ասես գտնվում ենք ռազմանավի վրա:
Զբոսանավի վրա գտնվող մարդիկ չունեն աղոթքի փորձառություն և թշնամու հարձակման դեպքում՝ չունեն գործողությունների ծրագիր: Մարտի գաղափարը երբեք նրանց մտքին չի գալիս: Իսկ ռազմանավի վրա գտնվող մարդիկ սովոր են գործի դնելու աղոթքի զենքերը:
Նրանք Չարլզ Սպերջենի հետ կրկնում են. «Աղոթքը ներքին զորություն է տալիս Աստծո զինվորներին և մղում նրանց հոգևոր մարտերի՝ ամուր մկաններով և հոգևոր լիակատար սպառազինությամբ»:
- Պահպանեք ձեր փորձառությունը
Զինվորի կարգավիճակը պետք է ամրացվի ռազմական փորձառությամբ: Պողոսը դիմում է Տիմոթեոսին հետևյալ կերպ. «Իսկ դու նեղությունները կրիր ինչպես Քրիստոս Հիսուսի բարի զինվոր. ոչ մի զինվորություն անող այս աշխարհքի գործերովը չի զբաղվում, որպեսզի զորապետին հաճո լինի» (Բ Տիմոթեոս 2.3-4):
Առաքյալի խոսքերը նշանակում են, որ զինվորի վարքը չի կարող լինել նույնը, ինչ քաղաքացունը: Այլ խոսքերով՝ Աստծո բանակի զինվորները չեն կարող ժամանակ անցկացնել զբոսանավի վրա՝ զվարճանքների մեջ: «Զբոսանավային քրիստոնեությունը» երաշխավորված միջոց է՝ պարտվելու հոգևոր պատերազմում և թուլացնելու հավատքը:
Ռազմանավերը, ի տարբերություն զբոսանավերի, մշտապես նավարկության մեջ են:
Քրիստոնյաները, ովքեր ապրում են ռազմական այդ մտածելակերպով, նվիրված են Քրիստոսի համար իրենց սերունդը գրավելու գործին:
Աստծո բանակի ամեն զինվոր պետք է ինքն իրեն հարց տա. «Մենք գտնվում ենք զբոսանավի՞, թե՞ ռազմանավի վրա»: Ձեր պատասխանն այս հարցին կազդի այն բանի վրա, թե ինչպես եք պահելու ձեզ, ապրելու այս կյանքը և կատարելու ձեր պարտականությունները:
Երբ Աստծո Արքայությանը նայում ենք՝ որպես զբոսանավի, որը նշանակված է մեր բոլոր կարիքները լրացնելու համար, արդյունքում ստանում ենք թույլ եկեղեցի, որը ձևավորում է թույլ քրիստոնյաներ: Մեզ դուր չի գալիս գործերի նման հերթականությունը, բայց մեր խիզախությունը չի բավականացնում՝ պայքարելու փոփոխությունների համար: Աղոթքի զենքը տրված է մեզ հոգևոր պատերազմում կռվելու և հաղթելու համար:
Ռազմական մտածելակերպը հարգում է Գերագույն Հրամանատարի իշխանությունը և ձգտում ընդլայնել Աստծո Արքայության սահմանները՝ ազատելու կապվածներին և փրկելու կորուսյալներին:
Գործի դրեք աղոթքի ձեր զենքը և եղեք Աստծո հավատարիմ զինվորն այս երկրի վրա. ընտրեք ռազմանավը՝ զբոսանավի փոխարեն:
Դեյվիդ Այրլենդ