Սուրբ Գիրքը ներկայացնում է համոզիչ փաստարկ, որ Քրիստոսը հարություն է առել մեռելներից։ Քրիստոսի հարությունը արձանագրվել է Մաթևոս 28։1, Մարկոս 16։1-20, Ղուկաս 24։1-53 և Հովհաննես 20։1-21։25 Աստվածաշնչյան համարներում։ Քրիստոսի հարությունը հիշատակվում է Գործք Առաքելոց 1։1-11 համարներում։ Այս հատվածներից կարող ենք բերել մի քանի ապացույցներ Քրիստոսի հարության վերաբերյալ։ Նախ՝ առաքյալների բնավորությն և վարքագծի արմատական փոփոխությունը։ Նրանք վախվորած մարդկանց խմբից վերածվեցին ուժեղ, համարձակ վկաների՝ տարածելով Ավետարանը աշխարհով մեկ։ Ուրիշ ի՞նչ կերպով կարելի է բացատրել այս արմատական փոփոխությունը, եթե ոչ հարուցյալ Քրիստոսի՝ նրանց հայտնվելով։
Երկրորդը՝ Պողոս առաքյալի կյանքը։ Ի՞նչը կարող էր նրան եկեղեցի հալածողից փոխել և դարձնել այդ եկեղեցու առաքյալ։ Պատասխանն ակնհայտ է՝ հարուցյալ Քրիստոսի հայտնվելը նրան Դամասկոսի ճանապարհին (Գործք Առաքելոց 9։1-6)։ Երրորդ համոզիչ ապացույցը դատարկ գերեզմանն է։ Եթե Քրիստոսը հարություն չի առել, ապա որտե՞ղ էր Նրա մարմինը։ Առաքյալներն ու մյուսները տեսել էին այն գերեզմանը, որտեղ դրվել էր Նրա մարմինը։ Երբ նրանք վերադարձան, Նրա մարմինն այդտեղ չէր։ Հրեշտակները հայտնեցին, որ Նա հարություն է առել մեռելներից, ինչպես և Ինքը խոստացել էր (Մաթևոս 28։5-7)։ Չորրորդ լրացուցիչ վկայությունը Նրա հարության վերաբերյալ այն էր, որ Նա շատ մարդկանց հայտնվեց (Մաթևոս 28։5,9, Ղուկաս 24։13-35, Հովհաննես 20։19,24, 26-29, 21։1-14, Գործք Առաքելոց 1։6-8, 1 Կորնթացիս 15։5-7)։
Հիսուսի հարության մեկ ուրիշ ապացույց՝ աշակերտները մեծ գին վճարեցին Հիսուսի հարության համար։ Քրիստոսի հարության բանալի հատվածը 1 Կորնթացիներ 15-րդ գլուխն է։ Այս գլխում Պողոս առաքյալը բացատրում է, թե ինչու է վճռորոշ հասկանալ և հավատալ Քրիստոսի հարությանը։ Հարությունը կարևոր է հետևյալ պատճառներով՝
Եթե Քրիստոսը հարություն չի առել մեռելներից, ապա հավատացյալներն էլ հարություն չեն առնի (1 Կորնթացիներ 15։12-15),
Եթե Քրիստոսը հարություն չի առել մեռելներից, ապա Նրա զոհը բավարար չէ մեռելների համար (1 Կորնթացիներ 15։16-19)։
Հիսուսի հարությունը ապացուցեց, որ Նրա մահը մեր մեղքերի քավության համար ընդունվեց Աստծո կողմից։ Եթե Նա պարզապես մեռներ և մահացած մնար, դա ցույց կտար, որ Իր զոհը բավարար չէր։ Որպես հետևանք՝ հավատացյալների մեղքերը չէին ներվի, և նրանք մահից հետո էլ մեռած կմնային (1 Կորնթացիներ 15։16-19)։ «Բայց հիմա, մեռելներից հարություն է առել Քրիստոս՝ ննջեցյալների առաջին պտուղը» (1 Կորնթացիներ 15։20)։
Եվ վերջապես, Սուրբ Գիրքը հստակ ասում է, որ բոլոր նրանք, ովքեր հավատում են Հիսուս Քրիստոսին, հարություն կառնեն հավիտենական կյանքի համար, ինչպես Նա հարություն առավ (1 Կորնթացիներ 15։20-23)։
Կորնթացիներին ուղղված առաջին թղթի 15րդ գլուխը շարունակվում է նկարագրությամբ, թե ինչպես է Հիսուս Քրիստոսի հարությունը ապացուցում Նրա հաղթանակը մեղքի և մահվան նկատմամբ և մեզ զորություն է տալիս մեղքերի հանդեպ հաղթական կյանքով ապրելու համար (1 Կորնթացիս 15։24-34)։ Այս հատվածը նկարագրում է հարուցյալ մարմնի փառավոր բնույթը, որը մենք կստանանք (1 Կորնթացիս 15։35-49)։ Այն հռչակում է՝ որպես Քրիստոսի հարության արդյունք բոլոր նրանք, ովքեր հավատում են Նրան, վերջնական հաղթանակ կտանեն մահվան նկատմամբ (1 Կորթացիներ 15։50-58)։
Ինչպիսի՜ փառավոր ճշմարտություն է Քրիստոսի հարությունը։ «Ուրեմն, իմ սիրելի՛ եղբայրներ, եղե՛ք հաստատուն և անսասան, Տիրոջ գործի մեջ ամեն ժամ ավելի՛ առաջ գնացեք, իմացե՛ք, որ Տիրոջով ձեր աշխատանքը զուր չէ» (1 Կորնթացիներ 15։58 )։ Ըստ Աստվածաշնչի՝ Հիսուս Քրիստոսի հարությունը միանշանակ ճշմարտություն է։ Աստվածաշունչն արձանագրում է Հիսուսի հարությունը, արձանագրում է, որ 500-ից ավելի մարդիկ վկայել են Հիսուսի հարության փաստը, և քրիստոնեական կարևորագույն վարդապետությունը կառուցվում է Հիսուսի հարության փաստի հիման վրա։