Հիսուսն իրական անձ է։ Նա ամենաբարդ, ամենաքննարկվող, ամենաճանաչված պատմական անձանցից է։ Շատ գիտնականներ՝ քրիստոնյա և ոչ քրիստոնյա,  այն կարծիքին են, որ պատմական Հիսուսը իսկապես ապրել է այս երկրի վրա։

Փաստերն անթիվ են, Հիսուսի մասին գրել են հին պատմաբանները՝ ներառյալ Հովսեփոսը և Թաքիեսը։ Պատմաբանական տեսակետից հազիվ թե կասկածի առնվի այն փաստը, թե իսկապե՞ս եղել է մի մարդ՝ Հիսուս անունով, որն ապրել է առաջին դարում՝ Հրեաստանում։

Հին Կտակարանը կանխասել է Մեսիայի գալուստը՝ մի իրական անձնավորության, ով ազատելու է Իսրայելին իր թշնամիներից։ Ըստ Աստվածաշնչի՝ Մեսիան պետք է ծնվեր Բեթղեհեմում (Միքիա 5։2), պատկաներ Դավթի ցեղին (Ծննդոց 49։10)։ Նա պետք է լիներ մարգարե՝ Մովսեսի նման (2 Օրինաց 18։18), Բարի լուրի ավետաբեր (Եսայա 61։1), հիվանդություններ բուժող (Եսայի 35։5-6)։ Մեսիան պետք է լիներ աստվածապաշտ ծառայող, և տառապելու էր՝ նախքան Իր փառքին հասնելը։

Հիսուսն իրական անձ է, Ով փաստացի իրականացրեց այս մարգարեությունը։

Նոր Կտակարանը հարյուրավոր վկայակոչումներ է պարունակում Հիսուս Քրիստոսի վերաբերյալ՝ որպես իրական անձնավորություն։ Ամենավաղ ավետարանը կարող է գրված լինել տաս տարվա ընթացքում Հիսուսի մահից հետո, Պողոսի ամենավաղ նամակները գրվել են Հիսուսի մահից մոտ 25 տարի հետո։ Սա կարևոր է հանգամանք, որովհետև սա նշանակում է, որ այդ ժամանակ դեռևս կային բազմաթիվ կենդանի վկաներ՝ ականատեսներ, որոնք կարող էին հաստատել ավետարանի պատմությունների ճշմարտացությունը (1 Կորթացիներ 15։6)։

Նոր Կտակարանի իսկության մասին ձեռագիր ապացույցներն անհամար են, կան մոտ 25000 վաղ ձեռագրեր Նոր Կտակարանի համեմատության համար․ նշենք, որ Կեսարի կողմից մ․թ․ա առաջին դարում գրված Գալլական պատերազմներում կան միայն 10 վաղ ձեռագրեր, և դրանցից ամենավաղը գրվել է բնօրինակից 1400 տարի անց։ Նրանք, ովքեր կասկածում են, որ Հիսուսն իրական է, պետք է նաև կասկածի տակ դնեն Հուլիոս Կեսարի և Արիստոտելի գոյությունը։

Աստվածաշնչից դուրս Հիսուսը հիշատակվում է Ղուրանում և հուդդայականության մեջ, գնոստիզիցմի և հինդուիզմի գրվածքներում։ Վաղ պատմաբանները Հիսուսին համարում էին իրական։ Առաջին դարի հռոմեացի պատմիչ Տակիտուսը հիշատակել է Քրիստոսի հետևորդներին։ Ֆլավիուս Հովսեփուսը՝ հրեա հնագույն պատմաբաններից մեկը, նշում է Հիսուսի անունը իր «Հրեական հնախոսություն» աշխատությունում։ Հիսուսի մասին այլ հիշատակումներ կան նաև Սվետոնիոսի՝ Անդրիանոս կայսեր գլխավոր քարտուղարի գրվածքներում, Հիսուսի մասին հիշատակել են Հուլիոս Աֆրիկանուսը՝ մեջբերելով պատմիչ Թայլոսին, Լուկիանոս Սամոսացին, երկրորդ դարի հույն գրող Պլինս Կրտսերը և Մառա Բար-Սեռափիոնին։

Ոչ մի պատմական այլ գործիչ այնքան ազդեցություն չի ունեցել աշխարհի վրա, որքան Հիսուս Քրիստոսը։ Անկախ ամեն ինչից՝ ամբողջ արևմտյան ժամանակագրության համակարգը չափվում է մեկ իրադարձությամբ՝ Հիսուս Քրիստոս իրական անձի ծննդյան հիման վրա, Ում ծնունդով ժամանակագրությունը բաժանվեց երկու մասի՝ մ․թ․ա (Հիսուս Քրիստոսի ծնունդից առաջ) և մ․թ (Հիսուս Քրիստոսի ծնունդից հետո)։ Հիսուսի անունով հիմնադրվել են անթիվ մանկատներ, հիվանդանոցներ, կլինիկաներ, դպրոցներ, համալսարաններ, անօթևանների համար ապաստարաններ, անհետաձգելի բուժօգնության կենտրոններ և այլ բարեգործական կազմակերպություններ։ Միլիոնավոր մարդիկ կարող են անձնական վկայություններ տալ Հիսուսի՝ իրենց կյանքերում շարունակական աշխատանքի մասին։ Հիսուսի իրական լինելու վերաբերյալ շատ ապացույցներ կան թե՛ աշխարհիկ, և թե՛ Աստվածաշնչյան պատմության մեջ։ 

Թերևս, ամենամեծ ապացույցը, որ Հիսուսը գոյություն է ունեցել, ինչպես նաև Նրա բոլոր գործերը, ներկայացնում է Աստվածաշունչը՝ վաղ եկեղեցու վկայություններում։ Բառացիորեն առաջին դարի հազարավոր քրիստոնյաներ՝ ներառյալ 12 առաքյալները, պատրաստ էին իրենց կյանքը տալ որպես նահատակներ Հիսուս Քրիստոսի ավետարանի համար։ Մարդիկ պատրաստ են մեռնելու միայն այն բանի համար, ինչին նրանք հավատում են, ոչ ոք չի մեռնի հանուն ոչ իրական, անստույգ պատմության՝ իմանալով, որ դա սուտ է։ Եվ մենք կանչված ենք հավատք ունենալու համար ոչ թե կույր հավատքի պատմության հանդեպ, այլ իրական, շատ իրական մի անձնավորության, Ով ապրել է իրական վայրում՝ պատմական իրական ժամանակաշրջանում։ Այս անձը Հիսուսն է, Ով ապացուցել է Իր աստվածային ծագումը այն նշաններով ու գործերով, որ Նա իրականացրել է, մահացել է հռոմեական խաչի վրա, թաղվել է հրեական մի գերեզմանում և հարություն է առել մեզ արդարացնելու համար։ Հիսուսն իրակա՛ն է։ «Երանի նրանց, ովքեր չեն տեսել, բայց հավատում են» (Հովհաննես 20։29)։