Աշխարհի շատ առաջնորդներ թողել են իրենց հետքը պատմության էջերում։ Կրոնական առաջնորդներն օգնել են ձևավորելու մշակույթն ու մտածելակերպը։ Բայց անկախ այն բաներից, թե նրանք ինչեր են սովորեցրել կամ հավատացրել, նրանք բոլորն էլ ունեն մեկ ընդհանուր բան՝ նրանք բոլորն էլ մեռած են։ Յուրաքանչյուր միստիկի, կայսրի և փիլիսոփայի համար կար ժամանակ, երբ նրանք ծնվեցին, և մեկ այլ ժամանակ, երբ նրանք մահացան։ Կարող ենք այցելել նրանց գերեզմանները կամ հուշահամալիրները, որտեղ էլ հողի տակ են նրանց դիակներն ու ոսկորների բեկորները։ Յուրաքանչյուր առաջնորդ, մարգարե, կամ թագավոր մեռած է կամ մեռնելու է։ Հենց մահանում են վերջանում է ամենը։ Նրանք հանդիպում են Աստծո դատաստանին, ինչպես յուրաքանչյու մարդ արարած (Եբրայեցիս 9։27, 1Կորնթացիս 5։10), բացառությամբ՝ Հիսուս Քրիստոսի, Ով մահացած չէ՛ և որի վրա հիմնված է ամբողջ աշխարհի ժամանակագրությունը։
Որովհետև Նա պարզապես մարդ չէր, Հիսուսը գոյություն չի ունեցել պարզապես ժամանակի որևէ հատվածում։ Նա մի՛շտ գոյություն է ունեցել, որպես Աստծո Որդի (Հովհաննես 1։1-5, 8։58)։ Նա ընտրեց թողնել երկինքը և այս աշխարհ գալ մարդու կերպարանքով, որպես մանուկ (Ղուկաս 1։35, Փիլիպեցիս 2։5-8)։ Եվ թեպետ Նրա մայրը մարդ էր, Նրա հայրն Աստված էր։ Հիսուս Քրիստոսը լիովին Աստված էր և լինովին մարդ, ուստի ապրեց այս երկրային կյանքն այնպես, որ կարողանար միջնորդ հանդիսանալ մեղավոր մարդկության և Սուրբ Աստծո միջև (1Տիմոթեոս 2։5)։ Նա մեզ պես տառապեց, բայց երբեք չմեղանչեց (Եբրայեցիս 4։15)։ Նա մի՛շտ Իր Հորը հաճելի բաներ արեց (Հովհաննես 8։29, 14։31) և երբ ժամանակը եկավ Նա Իր անձը զոհաբերեց մեր մեղքերի համար (Հովհաննես 10։18, 2Կորնթացիս 5։21)։
Հիսուսը ձերբակալվեց և կանգնեց դատաստանի առաջ, քանի որ պնդում էր, որ Ինքն Աստված է (Հովհաննես 5։18, 10։33)։ Նրան խաչեցին, ինչպես որ մարգարեացված էր Սաղմոս 22-ում և Եսայի 53- ում (Ղուկաս 22։37)։ Երբ Նա խաչը բարձրացվեց, Նա դարձավ այն ամեն մեղքը, որ մարդկությունը գործել է (2Կորնթաիս 5։21, 1Հովհաննես 2։2)։ Նա ամբողջությամբ վճարեց այն գինը, որ մենք պարտական էինք Աստծուն մեր արդարացման և ներման համար։ Երբ Նա գոչեց «Կատարվեց», դա չէր վերաբերվում Նրա երկրավոր կյանքին, քանի որ Նա աշակերտներին ասել էր, որ երեք օրից Աստված Իրեն հարություն կտա մեռելների միջից (Մարկոս 9։31, 10։33,34)։ Նա նկատի ուներ, որ այն ծրագիրը, որը Ինքը և Հայրը ի սկզբանե ունեին կորած մարդուն փրկագնելու համար, այժմ ավարտված է (1 Պետրոս 1։18-20, Գործք առաքելոց 2։23, Եփեսացիս 1։4)։ Հիսուսն իսկապես ֆիզիկապես մահացավ և երեք օր մահացած էր համարվում։ Հիսուսը թաղվեց պարտք վերցված գերեզմանում, քանի որ դա Նրան երկար ժամանակով չէր պետք (Մաթևոս 27։59,60) ։ Գերեզմանը հսկվում էր հռոմեացի պաշտոնայների կողմից կնիքով և ծանր ժայռաբեկորով, որը գրեթե անհնար էր բացել։ Պահապաններին հանձնարարվեց հսկել գերեզմանը, քանի որ վախենում էին, որ աշակերտները կփորձեն գողանալ Հիսուսը մարմինը և կձևացնեն, որ Նա հարություն է առել, ինչպես որ խոստացել էր (Մաթևոս 27։62-66)։ Բոլորը ծանոթ էին Հիսուսի կանխագուշակմանը, թեև ոչ ոք հստակ չհասկացավ, թե դա ինչ էր նշանակում (Մարկոս 9։31,32)։ Պահապաններին լրացուցիչ զգուշացված էր հրեա կրոնավոր առաջնորդների կողմից, ովքեր փորձում էին ընդմիշտ լռեցնել Հիսուս Նազովրեցու նոր ուսմունքը, որ ներմուծվում էր իրենց մշակույթի մեջ։ Նրանք մտածում էին՝ երբ առաջնորդը մահանա և գնա, ապա Նրա հետևորդների եռանդն էլ կմարի և ամեն բան կլինի առաջվա նման։
Ամեն բան կկարգավորվեր, եթե Հիսուսը մնար գերեզմանում և մեռելներից հարություն չառներ։ Նա ոչնչով չէր տարբերվի որևէ այլ եռանդուն բարեփոխիչից։ Փաստորեն Պողոսը 1 Կորնթացիս 5։14-ում գրում է․ «Եվ եթե Քրիստոսը հարություն չի առել, ուրեմն մեր քարոզությունն ունայն է, ունայն է և ձեր հավատը»։ Հետո 17-19-ում գրում է․ «Եվ եթե Քրիստոսը հարություն չի առել, ձեր հավատն ունայն է, ու դեռ ձեր մեղքերի մեջ եք։ Ուրեմն նրանք էլ, ովքեր Քրիստոսով ննջեցին, կորան։ Եթե միայն այս կյանքում Քրիստոսի վրա հույս ունենք, բոլոր մարդկանցից ավելի ողորմելի ենք»։
Սակայն Հիսուսը մեռած չմաց։ Երրորդ օրը, ինչպես ասել էր, Նա դուրս եկավ գերեզմանից (Մաթևոս 28։2-10, Մարկոս 16։4-7, Ղուկաս 24։1-8, Հովհաննես 20։1-8,19)։ Մի հրեշտակ տապալեց պահապաններին, քարը ճանապարհից հանեց և նստեց դրա վրա՝ սպասելով Հիսուսի ընկերների գալուն (Մաթևոս 28։2, Հովհաննես 20։1, 11,12)։ Հաջորդ քառասուն օրերին Հիսուսը երևաց մոտ հինգ հարյուր մարդկանց (1Կորնթաիս 15։3-7), ցուցադրելով, որ Ինքն իսկապես ֆիզիկապես կենդանի է և առողջ է (Ղուկաս 24։36-42)։ Հետո Նա վերադարձավ երկինք Իր աշակերտների աչքի առջև (Ղուկաս 24։51, Գործ առաքելոց 1։9-11)։
Հիսուսը կենդանի՛ է և նստած է Իր Հոր աջ կողմում (Եբրայեցիս 1։3)։ Նա Հավերժ ապրում է և բարեխոսում է Իր ժողովրդի համար (Եբրայեցիս 7։25) և խոստացել է, որ կրկի՛ն գալու է (Հովհաննես 14։3, հայտնություն 22։2)։ Նա համբերեց Աստծուց բաժանումը, որպեսզի մենք չբաժանվենք, Նա հաղթեց մահին, որպեսզի մենք նույնպես կարողանանք հաղթել (1 Կորնթացիս 15։55)։ Նա Իրեն առանձնացրել է բոլոր կրոնական առաջնորդներից, քանի որ չկա Իր անունով գերեզման։ Չկա մի դամբարան կամ գերեզման, որի մեջ մարմին չլինի։ Միայն Աստծո Որդին կարող էր մեռնել մարդկության մեղքերի համար և հարություն առնել մեռելներից։ Նրա հարության շնորհիվ, բոլոր նրանք, ովքեր իրենց հույսը դրել են Իր վրա նմանապես կարողեն հարություն առնել։ Հիսուսը մեռած չէ՛, և քանի որ Նա ապրում է, մենք էլ կարող ենք ապրել հավիտենականության մեջ Իր հետ (Հովհաննես 3։16-18, 14։19)։