Գրասենյակիս պատուհանից դուրս սկյուռները ձմռան դեմ պայքարում են՝ իրենց խոզակաղինները ապահով ու հասանելի տեղ թաղելով: Նրանց խռովքը ինձ զվարճացնում է: Եղնիկների ամբողջ խումբ կարող է մեր տան հետևից անցնել ու նույնիսկ աղմուկ չհանել: Սակայն մեկ սկյուռի ձայնը կարծես արշավանք լինի:
Երկու կենդանիները իրարից տարբեր են նաև այլ ձևերով: Եղնիկները չեն պատրաստվում ձմռանը: Երբ ձյունը գալիս է, նրանք ուտում են՝ ինչ որ գտնում են ճանապարհին: Սակայն սկյուռները սովամահ կլինեն, եթե նույնը անեն, որովհետև անկարող կլինեն հարմար ուտելիք գտնել:
Եղնիկն ու սկյուռը ներկայացնում են ձևեր, որով Աստված հոգում է մեր մասին: Նա մեզ տալիս է կարողություն՝ գործելու ու պահելու ապագայի համար: Նա նաև մեր բոլոր կարիքներն է հոգում, երբ մեր կարողությունները պակասում են:
Ինչպես իմաստության խոսքն է սովորեցնում՝ Աստված տալիս է մեզ առատ եղանակներ, որպեսզի մենք պատրաստվենք կարիքի եղանակների համար (Առակաց 12.11): Եվ ինչպես 23-րդ սաղմոսն է ասում՝ Տերն է մեր հովիվը, ու մենք կարիքի մեջ չենք մնա:
Այլ խոսքով՝ քանի որ Աստված հոգ է տանում, ուստի հորդորում է նրանց, ովքեր առատորեն ունեն՝ կիսել նրանց հետ, ովքեր կարիքի մեջ են (Բ Օրինաց 24.19):
Ուստի երբ գալիս է համապատասխան պահը, հիշենք՝ Աստվածաշնչի պատգամը սա է. գործենք՝ երբ կարող ենք, խնայենք ու բաժանենք այն՝ ինչ կարող ենք, ու Աստծուն վստահենք մեր կարիքները՝ հոգալու համար:
Մեր կարիքները երբեք չեն սպառի Աստծո ունեցած պաշարը:
«Զհաց մեր հանապազորդ» գրքույկից