Այս տարվա սկզբում իմ ձեռքերը լիովին հրաժարվում էին գործել: Ես անգամ չէի կարողանում հագնվել: Ուժասպառ էի, չնայած դեռ չկար առավոտվա ժամը 9-ը: Վաղուց ես տառապում եմ հետպոլիոմիելիտային համախտանիշով և երբեք հաստատ չգիտեմ, թե երբ իմ հիվանդությունը իրեն նորովի կդրսևորի, և երբ եմ նորից սկսելու տառապել արդեն սովորական դարձած ցավերից: Ես չէի ցանկանում, որ ամեն բան շարունակվեր այդպես և մտածում էի. ի՞նչ կբերի վաղվա օրը:

Ես աղաղակեցի Աստծուն, որ այդ ամենը սարսափելիորեն անարդար է: Վերջում ասացի. «Ես չեմ կարող այսպես ապրել մինչև կյանքի վերջ: Ես պարզապես չեմ կարող դիմանալ սրան»: Ինձ հիասթափված էի զգում, բարկացած: Ես հասկանում եմ, որ դա կարող է ոչ այնքան հոգևոր հնչել, բայց հենց այդպես էի ինձ զգում: Ուղղակի չէի կարողանում պատկերացնել, թե ինչպես կարող էի մնացած կյանքս ապրել նման ֆիզիկական պայքարի մեջ:

Լռության մեջ

Բավականաչափ արցունք թափելով՝ ես հանգստացա և ասացի ամենը, ինչ ցանկանում էի ասել: Իսկ հետո սկսեցի սպասել: Չկար համոզվածություն, որ Աստված կպատասխաներ, բայց ես պարզապես գիտեի, որ պետք էր մնալ լռության մեջ, չխոսել ու լսել:

Լռության մեջ լսեցի հետևյալը. «Ես չեմ խնդրում քեզ ապրել այդպես մնացյալ ողջ կյանքդ: Ես պարզապես խնդրում եմ քեզ վերապրել այս օրը»: Այնպիսի զգացում էր, ասես Աստված խոսում էր ինձ հետ:

Միանգամից ինձ պարուրեց խաղաղության և հանգստության անսխալական զգացումը: Իմ իրավիճակը չփոխվեց, բայց ես զգում էի ինձ լիովին ուրիշ կերպ: Այսօրը սահմանափակ շրջան է, որի վրա ես կարող եմ կենտրոնանալ: Այսօրը ինձ թվում է իրականանալի: Այսօրն ինձ համար պակաս սարսափելի է, քան «մինչև իմ կյանքի վերջը»: Այսօրն ինձ համար հնարավոր է թվում: Հնարավոր, այսինքն, հնարավոր Աստծո հետ:

Այն բանից հետո, երբ մխիթարության այս ալիքը պարուրեց ինձ, ես նորից մտածեցի այդ խոսքերի մասին. «Ես չեմ խնդրում քեզ ապրել այդպես ողջ կյանքդ: Ես պարզապես խնդրում եմ քեզ ապրել այս օրը»: Արդյոք այս խոսքերը Աստծո խոսքե՞րն էին՝ ինձ ուղղված:

Հաց հանապազօրյա

Ես հիշեցի, որ Հիսուսը սովորեցրել է մեզ աղոթել. «Մեր հանապազօրյա հացը տուր մեզ այսօր» (Մաթևոս 6.11): Աստծո շնորհը հասանելի է այսօր: Մենք չպետք է անհանգստանանք անգամ վաղվա օրվա համար, որովհետև ամեն օրվա համար բավական է իր հոգսը:

Ապագան Աստծո ձեռքերում է: Վաղվա օրվա առավոտը կարող է բերել ուրախություն և անգամ հրաշք, որովհետև Նրա ողորմությունը նորոգվում է ամեն առավոտ, և Աստծո հետ անհնարին ոչինչ չկա:

Սարեփթայի որբևայրու մոտ յուղն ու ալյուրը հրաշքով չէին վերջանում, քանի դեռ նա դրանց կարիքն ուներ: Եզեկիայի աղոթքից հետո 185 հազար ասորիներ սպանվեցին Աստծո հրեշտակի կողմից, և Իսրայելը անգամ կարիք չունեցավ մարտնչելու: Գեդեոնը հաղթեց մադիանացիների անհաշիվ զորքին՝ ունենալով ընդամենը 300 զինվոր:

Մարդկային տեսանկյունից՝ ոչ ոք ելք չէր տեսնում իրավիճակից: Ինչպես հաճախ ես և դուք: Բայց Աստծո հետ հավատացյալին ամեն բան հնարավոր է:

Աստված համոզեց ինձ, որ ես կարիք չունեմ հույսս կորցնելու իմ ապագայի վերաբերյալ: Նա չասաց ինձ, որ իմ իրավիճակները կփոխվեն, եթե ես վստահեմ Իրեն: Նա կոչ արեց ինձ դիմանալ այսօր և վստահել Նրան վաղը:

Ուրախացիր, աղոթիր, գոհացիր

Այսօր: Ինչպե՞ս հաղթահարեմ այսօրը: Այսօրն իմ առջև է պատկերանում իր բոլոր դժվարություններով: Աստծո շնորհը բավարար է ինձ: Նրա զորությունը գործում է իմ տկարության մեջ: Ես պետք է սպասեմ Նրան, և Նա կամրացնի ինձ ու կլրացնի իմ բոլոր կարիքները (Եսայի 40.30-31): Եթե ես մոտենամ Նրան, Նա կմոտենա ինձ (Հակոբոս 4.8):

Այդ այսօրը ապրելով՝ ես կարիք ունեի ուրախանալ այն ամենով, ինչ Աստված անում էր, անդադար աղոթել ու գոհանալ անգամ դժվար իրավիճակներում՝ իմանալով, որ դա է Աստծո կամքն ինձ համար (Ա Թեսաղոնիկեցիս 5.16-18):

Երբ իմ դժվարություններն անտանելի են դառնում, և թվում է, թե դրանք վերջ չունեն, դա ստիպում է ինձ վստահել Աստծուն օրեցօր, վայրկյան վայրկյանի հետևից, շունչ շնչի հետևից: Ցավը, լինի դա ֆիզիկական, էմոցիոնալ կամ հոգևոր ցավ, միջոց է իմ ուշադրությունը գրավելու: Ես կարող եմ կենտրոնացնել ուշադրությունս ինձ վրա և խորասուզվել իմ  հուսահատության մեջ, կամ կարող եմ մտքերս Հիսուսին դարձնել ու խնդրել Նրա շնորհը:

Աստծո հետ նման երկխոսությունը փոխեց ինձ: Ես տեսա Նրա մատակարարումն ու փառքը այնպես, ինչպես երբեք նախկինում: Տառապանքը ունի ունիկալ միջոց՝ ինձ դնելու Աստծո ներկայության մեջ:

Միայն այսօր

Իմ ցավն ու ուժը մարում են ամեն օր, այս պատճառով ես հաճախ չգիտեմ, թե ինչի սպասեմ, մինչև վեր չկենամ անկողնուց: Եվ անգամ եթե օրը տառապանք է բերում, ես մխիթարվում եմ՝ իմանալով, որ Աստված չի կանչում ինձ ապրելու այդ ցավով ու թուլությամբ մնացյալ ողջ կյանքս: Նա պարզապես կանչում է ինձ ապրել իր հետ այս օրը: Երբեմն Նա կանի ավելին, քան այն ամենը, ինչ մենք կարող ենք խնդրել կամ պարզապես պատկերացնել: Մեկ այլ ժամանակ Նա կաջակցի ինձ փոթորկի մեջ:

Բայց ամեն օր Նա կտա ինձ ամենը, ինչի կարիքը ես ունեմ:

Վենիտա Ռենդոլ Ռիսներ

Post Views: 5