Դանիելին հեռացնում են հարազատ վայրերից՝ որպես ռազմագերու, և տեղափոխում Բաբելոն, երբ վերջինս դեռ պատանի էր:
Ենթադրվում է, որ նա եղել է Եզեկիա թագավորի հետնորդը, Հուդայի իշխանը: Դանիելը, հավանաբար, ներքինի էր (Դանիել 1.3-7), և այդ պատճառով չի հիշատակվում ոչ նրա կնոջ, ոչ էլ երեխաների մասին:
Նրա անունը նշանակում է «Աստված է իմ Դատավորը». դա լիովին համապատասխանում է նրա աշխատանքների թեմային՝ Աստծուն է պատկանում մարդկային գործերի վերաբերյալ վերջին խոսքը: Դանիելի տեսիլքները նկարագրում են երկրային թագավորությունները՝ որպես խաղաքարեր Աստծո շախմատային սեղանի վրա, որոնք Նա ղեկավարում է Իր նպատակին հասնելու համար: Բենջամին Ֆրանկլինն ասել է. «Որքան երկար եմ ապրում, այնքան ավելի եմ հասկանում ճշմարտությունը՝ Աստված ղեկավարում է մարդկանց գործերը»: Ինչպես մի հմուտ դիրիժոր, Աստված ղեկավարում է երկրի վրա կատարվող իրադարձությունները՝ հանուն Իր նպատակների: Հաշվի առնելով այն բոլոր խառնաշփոթը, որ տիրում է այսօր աշխարհում, հանգստություն է բերում միայն միտքն այն մասին, որ Աստված ամեն բան պահում է իր հսկողության ներքո:
Դանիելը ծառայում էր իշխանության բարձրագույն ատյաններում Բաբելոնի 70-ամյա գերեվարման ընթացքում: Չնայած Դանիելն իր հայրենիքում չէր, նա շարունակում էր ապրել՝ պահելով իր կատարելությունն ու պրոֆեսիոնալիզմը:
«Այն ժամանակ այս Դանիելը նախապատիվ եղավ հրամանատարներից և կուսակալներից, որովհետև նրանում գերազանց հոգի կար, և թագավորը մտածում էր, որ նրան բոլոր թագավորության վրա դնի» (Դանիել 6.3): Ինչ-որ իմաստով՝ մենք նույնպես նման կարգավիճակում ենք՝ աքսորվածի պես, որովհետև այս աշխարհին չենք պատկանում: Սա ընդամենը ժամանակավոր տուն է մեզ համար: Նույն Աստվածը, ով թույլ տվեց Դանիելին բարձրանալ, մեզ հետ է հիմա:
Խորհեք այս չորս բնութագրերի մասին, որ Դանիելին օգնեցին հաջողություն ունենալ իր կյանքում ու ծառայության մեջ:
- Դանիելի բնավորությունը
Դանիելը աստվածաշնչյան այն հազվագյուտ հերոսներից էր, ով չուներ լուրջ բարոյական արատներ: Նա քաղաքագետ էր, բայց խուսափում էր վեճերից: Նրա թշնամիները հետևում էին նրան՝ առնվազն մեկ արատ գտնելու ու նրա անունը սևացնելու համար (Դանիել 6.4):
Միակ «արատը», որ նրանք հայտնաբերում են, այն իրողությունն էր, որ Դանիելը շատ էր աղոթում: Ոչ մի երկակի կյանք ու ծածուկ մեղքեր: Դանիելը անսխալական բնավորության տեր մարդու հազվադեպ օրինակ էր, ով անբիծ կյանքով էր ապրում թե՛ հանրային, թե՛ անձնական կյանքում: Բնավորությունը՝ ճիշտ վարվելու կարողությունն է, ինչ գին էլ դա ունենա քեզ համար: Բնավորությունը՝ տան հիմքն է, որը տեղակայվում է մակերեսի տակ: Ջոն Վուտենը՝ Կալիֆորնիայի համալսարանի բասկետբոլային թիմի լեգենդար մարզիչը, ասել է. «Քո բնավորությունը հեղինակությունից կարևոր է: Բնավորությունն այն է, թե ով ես դու: Հեղինակությունը այն, թե ինչ են մարդիկ մտածում քո մասին»: Եթե մենք հետևենք մեր բնավորությանը, հեղինակությունն ինքն իր համար հոգ կտանի:
Բնավորությունը ձևավորվում է այն ժամանակ, երբ մենք որոշում ենք կայացնում ճիշտ վարվել, երբ կա հնարավորություն սխալ վարվելու: Ամեն օր մենք ունենք հնարավորություն՝ մեղք գործելու: Երբ մենք հակառակ ենք կանգնում գայթակղությանը, ձևավորվում է բնավորություն: Դանիելի օրինակը ապացույցն է այն բանի, որ մենք կարող ենք ապրել մաքուր կյանքով՝ անգամ այլասերված հասարակության մեջ:
- Դանիելի համոզմունքները
Համոզմունքներն իրենց մեջ ներառում են ոչ ստանդարտ քայլեր և հրաժարում՝ անելու բոլորի կողմից ընդունված գործեր: Համոզմունք ունենալ՝ նշանակում է, որ դուք սահմաններ եք նախատեսել ձեր կյանքում: Դանիելն ուներ համոզմունքներ, և դրանք զորություն էին տալիս նրան՝ կատարելու իր աշխատանքը լավագույն ձևով, անգամ ոչ հարմար կարգավիճակում հայտնվելիս:
«Դանիելը որոշեց իր սրտումը, որ իրեն չպղծի թագավորի կերակրովը և նրա խմած գինիովը, և խնդրեց ներքնապետիցը, որ իրեն չպղծի» (Դանիել 1.8):
«Անմաքուր» կերակուրը հակասում էր Դանիելի համոզմունքներին, այդ պատճառով նա խնդրում է փոխարինել այն ընդեղենով ու ջրով: Բայց ինչո՞ւ Դանիելն ու իր ընկերները չօգտվեցին այդ կերակուրներից: Արքայական կերակուրն անմաքուր էր երեք պատճառով.
- Այդ միսը կուռքերին էր զոհաբերվում:
- Միսը կամ թրջվում էր արյան մեջ, կամ կիսահում էր, ինչը տարածված էր հեթանոսների շրջանում, բայց արգելված հրեաների համար:
- Անմաքուր կենդանիների միսը, որոնք արգելվում էին կերակուրի համար Մովսեսի օրենքով, չէին ընդունվում հրեաների կողմից:
Եվ տասնօրյա, այսպես կոչված, դիետայից հետո Դանիելն ու իր ընկերներն ավելի լավ տեսք ունեին, քան նրանք, ովքեր սնվում էին թագավորական սեղանից:
- Դանիելի խիզախությունը
Դանիելի նախանձոտ թշնամիները դրդում են Դարեհ արքային հրամանագիր հռչակել, որն արգելում էր մարդկանց թագավորից զատ աղոթել Աստծուն կամ ինչ-որ մի մարդու: Իսկ օրենքը խախտողները կգցվեին առյուծների գուբը: Թակարդը պատրաստ էր, և Դանիելի թշնամիները սպասում էին, թե երբ նա կուլ կտար խայծը, սակայն նա անտեսում է այդ հրամանը՝ չնայելով արդյունքներին: Խիզախություն է անհրաժեշտ՝ անտեսելու օրենքը, որը կարող է քեզ արժենալ քո դիրքը կամ հենց կյանքը: Խիզախությունը՝ համարձակությունն է անելու այն, ինչ ճիշտ է՝ անկախ նրանից, թե ինչ գին դա կունենա քեզ համար: Եթե օրենքը հակասում է մեր խղճին և Աստծո Խոսքի դեմ է դուրս գալիս, մեզ անհրաժեշտ է խիզախություն ունենալ՝ հնազանդվելու Աստծուն ավելի, քան մարդկանց ու մարդկային օրենքներին:
- Դանիելի հարատևությունը
Երբ Դարեհ արքան գիտակցում է, որ Դանիելին վտանգի ենթարկելը սխալ քայլ էր, նա խաղաղությունը կորցնում է: Անկարող լինելով փոխել այդ անհեթեթ հրամանը՝ նա Դանիելին գցում է գուբը: Նկատեք, թե ինչ է նա ասում. «Քո Աստվածը, որին դու պաշտում ես անդադար, նա ազատի քեզ» (Դանիել 6.16): Դանիելն այնքան մեծ ազդեցություն էր թողել՝ իր հավատքով ու կյանքով, որ արքան համոզված էր. Աստված անպատճառ կփրկի նրան: Հարատևությունը քրիստոնեական կյանքի ծանր մասն է:
Հաջողությունը հազվադեպ է լինում միայն հերոսության արդյունք: Հաջողությունը ջանասիրության, կարգապահության և իմաստուն որոշումների համագումարն է: Եթե դու մշտապես անում ես այն, ինչ ճիշտ է, քո ջանքերը կպարգևատրվեն: Աստված Դանիելին պարգևատրում է հավատարմության համար ու փրկում առյուծների գուբից:
Զարմանալի է, թե ինչպես է Աստված օգտագործում մի ռազմագերու՝ ազդելու մի ամբողջ կայսրության վրա: Անկասկած, Դանիելը տարբերվում էր՝ շնորհիվ իր բացառիկ հատկանիշների: Նա վտանգի է գնում՝ տարբերվելու, ու դրանով իսկ մեծ ազդեցություն թողնում իր շրջապատի վրա: Նույն Աստվածը, Ով նրա հետ էր այն ժամանակ, այսօր նաև մեզ հետ է:
Բեն Գոդվին