Լեգենդար մարզիչ Վինս Լոմբարդին ասել է. «Հաղթողները երբեք չեն հանձնվում, իսկ հանձնվողները երբեք չեն հաղթում… եթե դու հանձվել ես գոնե մեկ անգամ, դա սովորություն կդառնա»: Եթե դուք քրիստոնեական կյանքը համեմատեք վազքի հետ, ապա այն ավելի շատ նման կլինի մարաթոնի, քան կարճ տարածության վազքի (սփրինթ):
Խոսքը ոչ թե նրա մասին է, թե որքան արագ եք դուք սկսում, այլ կհասնե՞ք արդյոք վերջնագծին, թե՝ ոչ: Հիսուսն ասում է. «Ով որ կհամբերի մինչև վերջը, նա կապրի» (Մաթևոս 10.22):
Եբրայեցիս 12.1-ը մարտահրավեր է նետում. «Ուստի մենք էլ, որ վկաների այսքան բազմություն ունենք մեզ շրջապատած, դեն գցենք ամեն ծանրություն և մեզ դյուրավ պաշարող մեղքը. և համբերությամբ վազենք մեր առաջին դրած ասպարեզի ընթացքը»: Սկզբում բազում մարդիկ կան, բայց միայն մի քանիսն են վերջնագծում կանգնում: Սկսածն ավարտելը լավ կարգապահության հատկանիշ է:
Տխուր է, բայց մեր հասարակությունը լցված է հանձնվողներով: Հիսուսն ասում է. «Ոչ ոք, որ ձեռքը մաճի վրա է դնում և ետևին մտիկ անում, հարմար չէ Աստծո արքայության համար» (Ղուկաս 9.62): Այլ խոսքերով՝ սկսածը ավարտին պետք է հասցնենք:
Հիսուսը չհանձնվեց: Նրա վերջին խոսքը Խաչի վրա սա էր՝ «Կատարվեցավ»: Նա ավարտեց Իրեն ուղարկող Հոր աշխատանքը: Պողոսը չհանձնվեց: Հռոմում իր դատավճռին սպասելով՝ նա գրել էր. «Բարի պատերազմը պատերազմեցի, ընթացքը կատարեցի, հավատքը պահեցի» (Բ Տիմոթեոս 4.7): Նոյը նույնպես չհանձնվեց, չնայած ավելի քան 100 տարի տրամադրեց տապանի կառուցմանը:
Նեեմիան նույնպես ավարտեց իր գործը: Երբ փորձում էին խանգարել շինարարությանը, նա հստակ հայտարարեց. «Ես մեծ գործով զբաղված եմ և չեմ կարող իջնել» (Նեեմիա 6.3): Եվ որպես արդյունք՝ 52 օրում Երուսաղեմի շուրջ պարիսպները վերականգնվեցին: Երեմիան ցանկանում էր ամեն բան թողնել, բայց ինչ-որ բան թույլ չտվեց նրան. «Եվ ես ասացի. նրան չհիշեմ և չխոսեմ այլևս նրա անունովը. այն ժամանակ սրտիս մեջ վառված կրակի պես դարձավ՝ ոսկորներումս պահված, և ես հոգնեցի կրելուցը և չկարողացա» (Երեմիա 20.9): Մարգարեն չի կարողանում թողնել Աստծո Խոսքի հռչակումը:
Գուցե դուք զարմանաք, երբ իմանաք, որ Նոր Կտակարանի հեղինակներից մեկը թողնում է ամեն բան և հետո վերադառնում՝ լուրջ ազդեցություն ունենալով առաջին դարի եկեղեցու վրա: Նրա հրեական անունը Հովհաննես էր, հետո նրա անունը փոխում են՝ կոչելով Մարկոս: Նա նաև Բառնաբասի զարմիկն էր, ով Պողոսի գործակիցն էր Ավետարանի քարոզչության գործում: Նա դառնում է առաջին միսիոներական ճամփորդության մեկնած թիմի մասնակիցը (Գործք 12.25,13.5): Ես պատկերացնում եմ, թե ինչպես է Հովհաննես Մարկոսը տանում ծանր բեռը, կատարում հանձնարարություններ, ստեղծում ճամփորդության ծրագիր, հայթայթում կերակուր ու կացարան առաքյալների համար: Ո՞վ գիտի, գուցե նա նաև սովորում էր ավետարանել: Բայց հետո, անհայտ պատճառներով, Մարկոսն ամեն բան թողնում է:
Պատճառը հայտնի չէ: Ոմանք ասում են, թե նա հարուստ ընտանիքից էր ու չէր կարողանում տանել ճանապարհի ծանր պայմանները: Բայց ինչ պատճառ էլ լիներ, նա թողնում է ծառայությունը իր ցանկությամբ:
Մոտավորապես 3 տարի անց Պողոսն ու Բառնաբասը մեկնում են երկրորդ միսիոներական ճամփորդությանը՝ այցելելու քաղաքներ, որոնցում արդեն եկեղեցիներ էին տնկել: Բառնաբասը որոշում է իր հետ վերցնել Մարկոսին: Իսկ Պողոսը չի համաձայնում. «Նա անցած անգամ հեռացավ ու չի գա մեզ հետ, անգամ եթե քո հարազատն է», կամ նման մի բան: Պատկերացնո՞ւմ եք երկու հզոր առաքյալներ թեժ քննարկման մեջ: Հայտնի է, որ դրանից հետո Բառնաբասն ու Պողոսը տարբեր ուղղություններով են գնում՝ Բառնաբասը Մարկոսի հետ, իսկ Պողոսը՝ Շիղայի: Փաստորեն, այդ թեժ քննարկման արդյունքում երկու թիմ է ձևավորվում, և պատճառը մեկն էր, ով նախկինում թողնելով ամեն բան՝ հեռացել էր:
Տարիներ են անցնում, Մարկոսը այլևս չի հիշատակվում Աստվածաշնչում: Հետո 10 տարի անց Պողոսը գրում է Կողոսացիների թղթում ու Մարկոսին ներկայացնում՝ որպես իր «գործակից» (Կողոսացիս 4.10-11): Ավելի ուշ, արդեն Հռոմի բանտից իր վերջին գրառումներում Պողոսը տարօրինակ պատվեր է հնչեցնում. «Մարկոսին առնես հետդ բերես, որ ինձ ծառայության համար պետք է» (Բ Տիմոթեոս 4.11):
Մի րոպե: Ինչո՞ւ է Պողոսը խնդրում գալ մեկին, ով մի ժամանակ ամեն բան թողել ու հեռացել էր: Հիշեք պատմությունը: Ակնհայտ է, որ Մարկոսի կյանքի ու վարքի մեջ մեծ փոփոխություն էր կատարվել: Նրա վրա ուժեղ ազդեցություն էր ունեցել Պետրոս առաքյալը, ով նրան կոչել էր «իր որդի» (Ա Պետրոս 5.13): Չնայած Մարկոսը Հիսուս Քրիստոսի ծառայության ականատեսը չէր եղել, նա գրի է առնում պատմությունները, որոնք լսում է Պետրոսից, և որոնք այսօր հայտնի են «Մարկոսի Ավետարան» անվամբ: Վերափոխման ինչպիսի՜ պատմություն: Աստված վերցնում է արդեն հանձնված մի մարդու և նրան դարձնում Ավետարաններից մեկի հեղինակը:
Եկեղեցական ավանդությունը հաստատում է, որ Պետրոսը Մարկոսին ուղարկում է Եգիպտոս՝ միսիոներական ճամփորդության, որտեղ վերջինս եկեղեցի է հիմնում Ալեքսանդրիա քաղաքում, դառնում այդտեղ եպիսկոպոս և նահատակվում իր հավատքի համար՝ շատերին առ Աստված դարձնելուց հետո: Մարկոսի կյանքը ապացուցում է, որ եթե դուք մեկ օր թողել եք ամեն բան ու հեռացել, պարտադիր չէ միշտ այդպես մնաք: Պողոսը ներում է Բառնաբասին և, ամեն դեպքում, գիտակցում է, որ շատ վաղ է Մարկոսի վրա խաչ քաշել:
Դրանում կա ևս մեկ դաս. երես մի՛ թեքիր մարդկանցից: Նրանք կարող են հիասթափեցնել քեզ, բայց երբեք չեն լքի Աստծո հասանելիության սահմանները: Հավանաբար, Լոմբարդին սխալվում էր: Երբեմնի հանձնված մարդիկ էլ կարող են մեկ օր հաղթողներ դառնալ:
Բեն Գոդվին