Ես հաճախ եմ լսել հովիվների և ուսուցիչների քարոզներ երկակի մտքերի մասին, բայց ինչ, եթե ես ասեմ ձեզ, որ այս թեման ավելի խորն է, քան դուք կարծում եք:
Աստվածաշունչն ասում է. «Երկմիտ մարդը անհաստատ է իր բոլոր ճանապարհներումը» (Հակոբոս 1.8):
Այս հատվածում կա երկու կարևոր պահ. առաջինը՝ «երկմիտ», ինչը հունարենից թարգմանաբար նշանակում է «տատանվող»: Փաստորեն, երկմիտ մարդը բառացիորեն իր ներսում ունի երկու գործող ծրագիր: Մյուս թարգմանության մեջ դա հնչում է՝ որպես «երկու հոգի»:
Հաճախ երկակի մտքեր ունեցող մարդը չի գիտակցում, որ ընթանում է իր սեփական տեսիլքին հակառակ՝ իր հոգու մեջ բաժանվածության առկայության պատճառով: Այդ բաժանումը, սովորաբար, վնասվածքի արդյունք է, լինի դա սեռական բռնություն, լքվածություն, անարգանք, բաժանություն, դավաճանություն կամ էլ եկեղեցում որևէ մեկի կողմից ստացված վիրավորանք:
Օրինակ, պատկերացրեք մի կնոջ, ով աղոթում է ամուսնու համար և, միևնույն ժամանակ, կործանում հարաբերությունները: Մարդ, ով աղոթում է առաջնորդական դիրքում հայտնվելու համար, բայց վիրավորում առաջնորդներին: Կամ մեկը, ով փնտրում է լավ եկեղեցի, բայց գտնելով էլ՝ չի նվիրում իրեն: Այս բոլոր օրինակներում կան երկմիտ մարդիկ:
Մյուս բառը, որ մտորումների առիթ է տալիս. «անհաստատ»-ն է: Հունարենից այս հասկացությունը նշանակում է «անկարող՝ կանգնելու»: Նման մարդու մեջ առկա երկու ես-երի տարաձայնությունները ստեղծում են հոգևոր և էմոցիոնալ անկայունություն: Նա երբեք չի «կարգավորում» իր նպատակները, և, վերջիվերջո, չի կարող կատարել Աստծո մեջ իր կոչումը:
Սա ավելին է, քան պարզապես ազատագրման հարց: Երկմիտ մարդը կարիք ունի բժշկության և ամբողջականության ձեռքբերման՝ իրեն հասցված վնասից հետո (որն էլ ինքն է հենց հասցրել): Նա պետք է «սպանի» իր կեղծ անհատականությունը, որը ազդեցություն է թողել իր մտածելակերպի վրա: Միայն այդ ժամանակ նա կկարողանա ձեռք բերել իրական կայունություն և ապրել արմատական փոփոխություն:
Սա նման է կավե սափորի, որը կտոր-կտոր է եղել. նրա մասերը թափթվել են ամենուր: Նման սափորն այլևս չի կարող իր մեջ ջուր տանել: Աստված խոսում է Իսրայելի որդիների հետ Երեմիա մարգարեի միջոցով.
«Որովհետև իմ ժողովուրդը կրկնապատիկ չարություն գործեց, ինձ՝ կենաց ջրի աղբյուրս թողեցին, որ իրենց համար հորեր փորեն՝ ծակծակոտ հորեր, որոնք չեն կարող ջուրը պահել» (Երեմիա 2.13):
Շատ մարդիկ նման են այդ կոտրված սափորներին: Նրանք չեն կարող այլևս կենդանի ջուր կրել իրենց մեջ: Նրանք մի համաժողովից մյուսն են գնում, մի եկեղեցուց մյուսը՝ փնտրելով Աստծո շարժը, բայց չեն գիտակցում, որ մինչև Սուրբ Հոգուն թույլ չտան՝ շինելու իրենց կոտրված մասերը, ոչինչ նրանից, ինչ Աստված անում է իրենց կյանքում, մնայուն չի լինի:
Երեմիա 18.3-6-ում գրված է.
«Եվ ես իջա բրուտի տունը, և ահա նա բան էր անում ճախարակների վրա։ Եվ ավերվեցավ այն ամանը, որ նա շինում էր, ինչպես բրուտի ձեռքի կավին պատահում է, և նա դարձավ ու մի ուրիշ աման շինեց, ինչպես որ բրուտի աչքին հաճելի էր անելու։ Եվ Տիրոջ խոսքն եղավ ինձ ասելով. մի՞ թե ես չեմ կարող այս բրուտի պես անել ձեզ, ով Իսրայելի տուն, ասում է Տերը. ահա ինչպես որ կավն է բրուտի ձեռքին, նույնպես եք դուք իմ ձեռքին, ով Իսրայելի տուն»:
Աստված, Ում մենք ծառայում ենք, կարող է վերականգնել: Նա և միայն Նա ավելի քան կարող է մեզ ամբողջականության բերել: Եկել է ժամանակը, որ Քրիստոսի մարմինը թույլ տա Սուրբ Հոգուն միաբանություն բերելու և տալու նպատակաուղղվածություն, որոնք անհրաժեշտ են այս սերնդի արթնության համար:
Դոկտոր Քինան Բրիջես