Հաճախ եմ լսում. «Եթե դա ճիշտ չլիներ, Աստված կօրհնե՞ր ինձ արդյոք»:
Հնարավոր ՝ սա ասվում է միամտության պատճառով, սակայն իրավիճակը դրանից չի փոխվում: Նման քրիստոնյաներն Աստծուն պատկերացնում են մեր գործողություններից կախված վիճակում, իսկ իրենց հաջողությունը համարում Աստծո ներկայության հաստատությունը:
«Ինձ մոտ ստացվե՞ց. ուրեմն Աստված ինձ հետ է»:
Բայց մարդկության պատմության մեջ շատ մարդկանց մոտ շատ մեծ բաներ են ստացվել. քաղաքներ են կառուցվել, թագավորություններ են բարձրացել, գիտություններ են ծնվել, կուռքեր են առաջացել: Ոմանք հարստացել են, ոմանք՝ հաղթել պատերազմներում, ոմանք էլ ժողովրդի մեջ են հայտնի դարձել: Եղել են նաև այնպիսիները, ովքեր հաջողակ են եղել միանգամից մի քանի ոլորտներում:
Ժամանակ է անցել. թագավորությունները քանդվել են, կուռքերը՝ մոռացության մատնվել, հարուստները հրաժեշտ են տվել իրենց կուտակածին (եթե ոչ կյանքի օրոք, ապա կյանքի վերջում՝ ամենայն հավանականությամբ):
Այս առիթով արժե հիշել, թե ինչ է ասել Աստված Եսայի մարգարեի միջոցով.
«Որովհետև դու ձգել ես քո ժողովուրդը՝ Հակոբի տունը, որ նրանք լցված են արևելցիությունով, և հմայություն են անում փղշտացիների պես, և օտարների որդկանց հետ համամիտ են: Եվ երկիրը լցված է արծաթով ու ոսկիով, և նրա գանձերին ծայր չկա, և երկիրը լցված է ձիերով, ու վախճան չկա նրա կառքերին: Եվ երկիրը լցված է կուռքերով, նրանք ձեռքի գործքին են երկրպագություն անում, նրան, որ իրենց մատները շինեցին» (Եսայի 2.6-8):
Աստծո ժողովրդի հաջողակ լինելը չէր տպավորում Արարչին: Նրան հետաքրքրում էր նրանց կյանքի հարցը՝ սրբությունը, հոգու վիճակն ու բարոյականության չափանիշները, այլ ոչ թե ոսկին, արծաթն ու կառքերը…
Այս հազար տարվա ընթացքում Տերը չի փոխվել ու չի դարձել ավելի «ժամանակակից». Նա նույնն է:
Դենիս Պոդորոժնի