Հաճախ մենք Աստծո կամքին վերաբերվում ենք ինչպես մանկական գրքերի մի շարքի՝ «Ընտրիր, թե որ ճանապարհն ես ուզում» պատմությունների ոճի մեջ. մեր առջև երկու դռներ են, հավանաբար՝ մեկը տանում է բարգավաճման ու խաղաղության, իսկ մյուսը՝ կործանման ու վերացման:
Երբ ավելի ուշ ինչ-որ բան այնպես չի ընթանում, մենք հետ ենք նայում ու մտածում ենք. «Եթե ես միայն իմանայի, թե որ դուռն էր ճիշտը»:
Ինչպե՞ս իմանանք, թե ինչ է Աստված ցանկանում, որ մենք անենք այս կամ այն իրավիճակում: Տալի՞ս է նա մեզ արդյոք հանգստության զգացում, երբ մտածում ենք ճիշտ որոշման մասին: Թե՞ մենք սովորում ենք տեսնել Աստծո ձեռքը տարատեսակ համընկնումներով կամ նշաններ փնտրում աղի ձողիկների տուփի մեջ:
Սաղմոս 25-ում խոսքը գնում է այն մասին, թե ինչպես է Աստված ուղղորդում մեզ, և այդ տեղը Սուրբ Գրքից դառնում է հիասքանչ օրինակ այն բանի՝ ինչպես աղոթել առաջնորդության համար այսօր: Այդ սաղմոսում կա երկու խոստմունք, որոնց մասին արժե հիշել, երբ մենք մեր կյանքում աստվածային առաջնորդություն ենք փնտրում:
- Եթե մարդիկ ձեր դեմ մեղք են գործել, դա ձեզ չի հեռացնում Աստծո կամքից:
Դավիթը սաղմոսում խոսում է թշնամիների մասին, որոնք ցանկանում են կործանել իր կյանքը: Նա հայտարարում է. «Իմ Աստված, քեզ եմ հուսացած, թող չամաչեմ. թող իմ թշնամիները չուրախանան ինձ վրա: Եվ ամեն քեզ սպասողները չեն ամաչի…» (Սաղմոս 25.2-3):
Շատ մարդիկ նայում են իրենց կյանքին և տեսնում, որ ինչ-որ մեկը փչացրել է այն. լինի դա ծնող, եղբայր, քույր, թե ընկեր կամ ամուսին: Դավթի կյանքում եղել էին նման մարդիկ, բայց նա, ըստ էության, ասում է. «Ես հավատացած եմ, որ Քո խոստմունքները ավելին են և ավելի զորավոր են, քան ինձ դեմ չար մտադրություններից ցանկացած մեկը»:
Այստեղ դժվար է Հովսեփի մասին չհիշելը, ում եղբայրները մեղք են գործում իր դեմ՝ բերելով նրան տառապանքներ, որոնք մեզնից քչերը կհամբերեին: Բայց վերջին հաշվով՝ Աստված օգտագործում է նրա կյանքում բոլոր այդ բաները՝ որպես միջոց Հովսեփի նախասահմանությունը իրականացնելու: Կյանքի վերջում նա կարողացավ ասել իր եղբայրներին. «Թեպետ դուք ինձ դեմ չարություն խորհեցիք, բայց Աստված այն լավի դարձնել խորհեց» (Ծննդոց 50.20):
Առ Աստված հենց այդ հավատքն էր, որ Հովսեփին թույլ տվեց ներել իր եղբայրներին: Երբ նա հասկանում է, որ Աստծո մոտ կա ավելի մեծ ծրագիր, կարողանում է թողնել դառնությունը այն մտքի, թե մարդիկ կործանել են իր կյանքը:
Եթե Աստծո գերիշխանությունը իրական է, դա նշանակում է, որ ոչ ոք երբեք չի կարող փչացնել ձեր կյանքը: Մարդիկ կարող են ցավ պատճառել, վիրավորել կամ դավաճանել ձեզ, բայց նրանք երբևէ չեն կարող կործանել ձեզ: Աստծո բարությունը ձեր նկատմամբ երբեք չի վերանում. եթե դուք դեռևս կենդանի եք, Աստված չի վերջացրել իր գործը ձեզ հետ:
- Ձեր սեփական սխալները չեղյալ չեն հայտարարում Աստծո կամքի կատարումը ձեր կյանքի համար:
«Ով Տեր, քո անունի համար քավիր իմ անօրենությունը, որ շատ է» (Սաղմոս 25.11): Դավիթը խնդրում է անցյալի իր սխալների համար:
«Շատ է»՝ սա անխոս, ճիշտ ընտրված բառ է: Դավիթը խոսում է լուրջ անօրենության մասին, գարշելի բաների, որոնք ափսոսանքով են լցնում իր ներսը: Եվ, միևնույնն է, նա շարունակում է աղոթել աստվածային առաջնորդության և իր կյանքի կատարված ծրագրի համար, որովհետև համարում է, որ Աստծո խոստմունքները ավելի մեծ են, քան իր սխալները:
Դուք կարող եք մտածել, որ Աստված թույլ կտա ձեզ շարունակ տառապել սխալների պատճառով, որովհետև դուք ինքներդ եք մեղավոր դրանցում: Բայց մինչ մեղքերն ու սխալները ձեզ կբերեն ցավալի, իսկ երբեմն էլ՝ շարունակական հետևանքների, այնուամենայնիվ, այդ սխալներն անգամ ձեզ չեն զրկում ձեր կյանքի համար Աստծո կամքի կատարումից:
Նայեք Հակոբին, ով մեղք գործեց իր եղբայր Եսավի դեմ: Դա մեղք էր, որ բերեց արտաքսման: Բայց ընտանիքից հեռու լինելով՝ նա հանդիպեց մի կնոջ, ում սերունդից եկավ Մեսիան:
Արդյոք դա պլան Բ՞-ն էր: Հիսուսը ծնվեց սխալական ծրագրի արդյունքո՞ւմ: Ոչ մի դեպքում: Այն, որ Հակոբը մեղք գործեց, սխալ էր, և այդ մեղքը ազդեց իր ողջ հետագա կյանքի վրա: Այնուամենայնիվ, Մեսիան ծնվեց հենց այս սերունդից:
Պողոս առաքյալն ասում է. «Եվ եթե չհավատանք, նա հավատարիմ կմնա, իր անձը չի կարող ուրանալ» (Բ Տիմոթեոս 2.13):
Դուք կարող եք ապավինել Աստծո հավատարիմ, հետևողական սիրուն, որովհետև այդ սերը չի հիմնվում ձեր բարության վրա, այլ՝ Իր: Նա չի հրաժարվում ձեզնից, անգամ երբ դուք եք հրաժարվում Նրանից:
Եթե դուք հիմա շնչում եք, նշանակում է Աստծո աշխատանքը ձեր կյանքում դեռևս չի ավարտվել:
Ջ. Դ. Գրիար