Ճիշտ ազդեցության կոչը 

«Վստահ լինելով, թե Նա որ ձեր մեջ մի բարի գործ է սկսել, պիտի կատարի, մինչև Հիսուս Քրիստոսի օրը» Փիլիպեցիս 1։6

Եփեսացիս 2։6-7, Փիլիպեցիս 1։6, Կողոսացիս 2։8

Ի՞նչ է անհրաժեշտ փոխել քո մեջ և եկեղեցու մեջ։

Բանալի կետ՝ անունների այն շարքը, որը Պողոսը նշում է իր նամակների վերջում, ցույց է տալիս ծառայության մեջ միմյանց հետ գործելու կարևորությունը։ Սա գործածված է ուսուցանելու համար, ցանկանալովամրացնել փոխհարաբերությունները միմյանց հետ և հատկապես՝ Աստծո հետ։ Դրանից հետո կարող ենք օգտակար լինել, լցվել եռանդով, սիրալիրությամբ վարվել մեկմեկու հետ։ Կարող ենք միասնաբար գործածել պարգևներն ու կարողություններն Աստծո փառքի և Ավետարանի տարածման համար։

Բանտում գտնված ժամանակ Պողոսի գրած նամակը նպատակ ուներ խրախուսելու և դիմակայելու կեղծ  վարդապետություններին, ինչպիսն էր Գնոստիցիզմը, կեղծ ուսուցիչների կողմից։

Հենց որ առաքյալը մի նոր եկեղեցի է հիմնում և մեկնում է մեկ ուրիշը հիմնելու, վատ մարդիկ ներս են թափանցում, թողնելով ճշմարիտ վարդապետությունը անհարգալից են վարվում Քրիստոսի և Նրա խոսքերի հանդեպ։ Ուստի Պողոսը հաստատում է Քրիստոսի ով լինելը, Նրա տիրակալությունը պետք է լինի քրիստոնիայի և եկեղեցու ուսուցման կենտրոնում։ Հիմա է Քրիստոսի թագավորությունը։ Նա է եկեղեցու գլուխը։ Պատգամը պարզ է։ Ոչ մի լրացուցիչ կանոնների կարիք չկա, մենք ոչ մի արդարացում չունենք անբարոյության համար։

Պողոսի թղթերի հիմնական թեման (նյութը) վերաբերվում էր Քրիստոսի, որպես Տեր, գերիշխանության, ինքնաբավության, կենտրոնական լինելու մասին։

Քրիստոսը որպես Արարիչ և Աստված վեր է որևէ գաղափարից, փիլիսոփայությունից, կրոնից, կամ խորհրդապաշտությունից։ Նա բարձր է ավանդույթերից, նույիսկ՝ հրեական օրենքներից, որոնք Իրեն էին մատնանշում։ Ոչ ոք չի կարող ձեռք բերել փրկություն կամ լիություն, առանց Հիսուս Քրիստոսի։ Ինչպես է որևէ մեկը համարձակվում հիմարաբար մոլորեցնել մյուսներին, կեղծ ճշմարտությամբ կամ օրինապաշտությամբ, հեռացնելով ճշմարտությունից, փնտրելով իր սեփական ճշմարտությունը։

Այսօրվա եկեղեցիները գտնվում են կեղծ ուսմունքների և դատարկ փիլիսոփայության շրջափակման մեջ։

Պողոսը գրում էր, որպեսզի ուղղեր և մարդկանց սովորեցներ հեռու մնալ կեղծիքից։ Պողոսը գրում էր, որ մեզ սովորեցներ գրկախառնվելու Նրա ազդեցիկ զորությանն ու ճշմարտությանը։ Պողոսն իր հովվական սիրտն ու մտահոգությունն է հայտնում, ինչպես նաև զգուշացումները, ուղղումներ է անում նեղության ժամանակ։ Իրական քրիստոնեությունը գին ու նվիրում է ընդգրկում։ Նախ և առաջ Քրիստոսը պիտի պաշտվի և մեծարվի։ Աստծո համատարած կոչը Քրիստոսի մասին ճիշտ պատկերացում է տալիս, ուստի մեր կյանքերը հավասարեցված են Նրա ընկալումներին և բնավորությանը։ Այս կերպով մենք կարող ենք զգոն լինել և մեր Տիրոջը հաճեցնել, որ մարդիկ Քրիստոսին տեսնեն մեր մեջ (2 Պետ․ 2։12-16, Հայտ․ 2։1-7)։

Պողոսի նամակներն ուղված են այն եկեղեցիներին, որոնք պաշարված են կեղծ ուսուցիչներով, հունական փիլիսոփայությամբ, հրեական խորհրդապաշտությամբ գերված մարդկանցով, ովքեր փնտրում են սենսացիոնիզմ և կեղծ հոգևոր ուսմունքներ, ոչ թե Տեր Քրիստոսով։ Ճիշտ նման մեր օրերի եկեղեցիներին։  Քրիստոսի աստվածությունը մերժված էր, այսպես կոչված «շատ խելացի և նոր» գաղափարների կողմից, ճիշտ այնպես, ինչպես այսօր շատերի կողմից (Գործք․ 19)։

Այս եկեղեցիները պայքարում էին հերետիկոսության դեմ, ինչպիսին՝ քրիստոնյաները դեռ պիտի կատարեն հրեական ծիսակատարությունները։ Նաև սովորեցնում էին օրվա հայտնի փիլիսոփայական միտումների միախառնումը, հետագայում ավանդույթները վերածելով պաշտոնական օրինապաշտության։ Հետո, ովքեր նույնպես պատկանում էին պաշտամունքներին, եկեղեցում փնտրում էին հատուկ պատիվ և առաջնորդություն (Կողոս․ 1։15-16, 2։9)։

Նրանք ինչ որ լրացուցիչ մի բան էին փնտրում, մինչդեռ Աստված արդեն հոգացել էր ամեն ինչ փրկության և հույսի համար։

Ինչպես բոլոր հաստատված կամ նոր ստեղծվող եկեղեցիներում, անմիջապես խնդիրներ էին առաջանում։ Այս նամակների գլխավոր նպատակն է ուղղել կեղծ և մոլորյալ ուսմունքները, որոնք վարակիչ և պառակտող էին այս կամ այն եկեղեցում։ Կեղծ ուսմունքը առաջացավ գլխավորապես այն բանից, թե Քրիստոսը բավական չէր։ Պարզ է, որ սա ցանկացած եկեղեցուց Քրիստոսի ուսմունքը դուրս հանելու և պաշտամունքային կարգավիճակի մղելու վտանգ էր ներկայացնում։ Պետք էր քայլ անել։ Հովվական մի նուրբ սիրո ձեռք, միաժամանակ Սուրբ Հոգու մեծ գավազանը կրող, որ ետ բերեր նրանց Աստծո մոտ, Ով ծնել, փրկել և սիրել էր նրանց։

Վաղ եկեղեցում շատերն անգրագետ էին՝ առաքյալների նամակներն ու Աստվածաշունչն ընդունված էր հավատացյալների համար կարդալ բարձրաձայն։

Տիեզերքի իրականությունը պետք է իրական լինի նաև մեզ համար։ Խաչի միջոցով Նա իրական դարձրեց մեր փրկությունը, և տիեզերքի ողջ գանձերը Նրա մեջ են և Նրա համար են։ Մենք նոր կյանք ունենք Նրա մեջ։ Մենք պետք է ամուր բռնենք Քրիստոսին որպես Գերագույնը մեր սրտերում և եկեղեցում։ Նա պետք է պաշտվի և փառավորվի։ Սա զորացնում է մեր հավատքը և գործնականում առողջ հարաբերություններ է ստեղծում եկեղեցու փոխհարաբերություններում։ Ինչպես որ առաջնորդվում ենք, այնպես էլ հետևում ենք Նրան։ Մենք դա ավելի լավ ենքանում, երբ Նրան ավելի շատ ենք ճանաչում։

Պողոսը մարդկանց խրախուսում էր հետևել հոգևոր հասունությանը, հավատքին և հնազանդությանը։ Եթե մարդիկ կամենում են իրական ճշմարտությունն ու իմաստությունը, նրանք պետք է սովորեն աճել Քրիստոսի մեջ։ Նա նրանց նոր կյանքերը կլցնի մտքից էլ դուրս չափով։ Որպես քրիստոնյաներ պետք է վստահենք Քրիստոսին, ապրելով մեր կյանքը այնպես, որ կախված լինենք Նրանից և չփնտրենք այն ամենն ինչը որ անցողիկ կամ անպատվաբեր է, որը կարող է մեզ բաժանել Նրանից։

Քրիստոնեությունն էր լուծումը․դա այնքան պարզ է, շատերը չհասկացան դրա խորությունը և փորձում են ավելացնել կամ բարդաձնել, կամ ջուր խառնել (նոսրացնել) դրան՝ իրենց սխալ հասկացողությամբ կամ կամայականությամբ։

Նոր, շքեղ փիլիսոփայական տեսությունները նույնքան գրավիչ և հզոր էին, որքան այսօրվա կեղծ ուսուցիչները։ Ճիշտ նման հեռուստատեսությամբ ծառայողների, քաղաքական մտածողությամբ «առաջնորդների», որոշ եկեղեցիների, որոնք ձգտում են կողոպտել հոտը և մարդկանց դատարկ թողնել։ Դա կործանարար և ապականիչ է, քաոսի և շփոթության է մատնում եկեղեցուն, որը նույնպես պայքարում է կեղծ ուսմունքների ներթափանցման դեմ։

Պողոսը ցանցը բազմացնելու և աշխուժացնելու մի ծայրահեղ օրինակ է , ազդելով մարդկանց վրա Տիրոջ համար։ Խանդավառված լինելով, թե ով ես դու Քրիստոսի մեջ, դա ըստ էության մի տեսակետ է, որ մարդկանց ներգրավի և դրդի առաջնորդության։ Նորադարձ քրիստոնյաները բերում են ամենաշատ դարձի եկածներին, որովհետև նրանք ոգևորված են և եռանդով լի։ Գուցե նորադարձ քրիոստոնյաները աստվածաբանական և ապոլոգետիկ հարցերում անգրագետ են, բայց նրանք բերում են մարդկանց, ովքեր տարիներ շարունակ քրիստոնյա են եղել, բայց կորցրել են իրենց խանդավառությունը, և հազվադեպ են մարդկանց եկեղեցի բերում։

Պողոսի ճանաչված լինելը մի կարևոր վկայություն է նրա ազդեցության, մոբիլիզացիայի, հավատքի գործերի, լավ ու բարի մարդիկ լինելու, ովքեր ուրախությամբ խանդավառվում էին իրենց առաջադրանքներով ու կոչումով։ Եթե առաջնորդներից որևէ մեկը ունի բոլոր պարգևներն ու կարողությունները, բայց չի կարողանում դրանք փոխանցել ուրիշներին, նա գտնվում է բավականին սխալ վիճակում։

Պողոսը եկեղեցի ասելով հասկանում էր Քրիստոսի «մարմնի անդամներին»։ Որքան մոտ ենք Քրիստոսին, այնքան ավելի մոտ ենք միմյանց, որի համար էլ Քրիստոսը մեզ կանչել է։ Քանի որ իրական խաղաղություն ունենք Աստծո հետ, մենք պիտի ի վիճակի լինենք խաղաղություն ունենալ միմյանց հետ և պահպանել այն։ Մենք հավատացյալներս պետք է միաբան և խաղաղ լինենք միմյանց հետ, և ցույց տանք, թե ինչպես է Աստված խաղաղություն տալիս մեզ բոլորիս։ Եթե վիճենք և միաբան չլինենք «ինչպես կարող է Աստված խաղաղության Աստված լինել», դա խոչընդոտ կլինի նրանց համար, ովքեր չեն ճանաչում Նրան (ում կանչված ենք մոտենալու) կամ նրանց համար, ովքեր նոր են հավատքի մեջ։ Պողոսը փորձառու էր վեճերին և հետո հաշտեցմանը, մի օրինակ մեզ բոլորիս համար (հռոմ 12։4, Եփ․ 3։6, 4։24-26, Կող․ 3։15)։

Մարզի՛ր քո հավատքը և օգտվի՛ր աճելու և Քրիստոսի պատգամը խթանելու քո հնարավորությունից։

Հավատարմությունն ու միմյանց օգնելու ծառայությունը և խմբակային գործողությունը, ահա թե ինչն է կարևոր Աստծո համար։ Որքան շատ ենք զորանում հավատքի մեջ և միաբանվում իրար հետ, այնքան ավելի շատ ենք օգտագործվում Ավետարանի տարածման համար։ Սա նաև քաջալերանքի և ծառայության համար է, դա վարակիչ է, հաստատուն կերպով միմյանց ցույց ենք տալիս մեր հավատքը, մինչդեռ այն նաև ցուցադրվում է՝ ցույց տալով նրանց, ովքեր չեն ճանաչում Քրիստոսին։

Մենք պետք է կարդանք և վերընթերցենք, ուսումնասիրենք և գործադրենք Աստծո Խոսքը, որպեսզի կարողանանք հնազանդվել Նրա ուղղումներին։

Ավետարանի սկզբունքներն այնպես պետք է ազդեն մեր վրա, որ խանդավառվենք ու լցվենք եռանդով։Եթե առաջնորդը չի խանդավառվում, ապա պատգամը աննպատակ է դառնում և ձախողվում է։ Ունկնդիրներն ու սովորողները չեն ցանկանա անտեղի և ոչ հուզիչ մի բան։ Եթե առաջնորդի մեջ ոչ մի խանդավառություն չտեսնեն, ինչու՞ պիտի մասնակից լինեն դրան։ Քրիստոնեական կյանքի բնույթը ուրախություն ու խանդավառությունն է, լինելով Քրիստոսի մեջ ամենից առավել, դա պիտի լինի ամենամեծ շարժառիթը, այսպիսով հուսմունքը, որը առաջնորդը ձեռք է բերում իր աճից, դառնում է վարակիչ իր շրջապատում գտնվողների համար, սա է ազդեցությունը։ Քրիստոսի մեջ լինել, նշանակում է՝ մեր կյանքն ապրել Նրա համար, խանդավառվելով ամեն ուր և ամեն ժամանակ։ Սա է ազդեցությունը։ Այս կերպով պիտի շինենք մեր եկեղեցին։

Դոկ Ռիչարդ Ջեյ