Իր երկրային ծառայության ժամանակ Հիսուսը հաճախ էր սովորեցնում Իր աշակերտներին առակներով՝ բացելով նրանց Երկնքի Արքայության գաղտնիքները համեմատությունների միջոցով:

Հաճախ Հիսուսն Ինքն էր առակի իմաստը մեկնում լսողների համար:

Սակայն Ավետարանում կա մի առակ, որը միանգամից չի բացատրվում Հիսուսի կողմից, այլ մասնակիորեն: Սա բոլորիս հայտնի սերմնացանի մասին առակն է (Ղուկաս 8.4-15): Հետագայում Հիսուսը աշակերտների խնդրանքով բացում է խորհրդանիշները, որոնք նշված են առակի մեջ. «Սերմը Աստծո խոսքն է։ Ճանապարհի մոտինն էլ նրանք են, որ լսում են, և հետո սատանան գալիս է և խոսքը նրանց սրտիցը հանում է, որ չհավատան և փրկվեն։ Ապառաժի վրայիններն էլ նրանք են, որ երբ որ կլսեն, խոսքը ուրախությունով ընդունում են. սակայն սրանք արմատ չունեն. մի առ ժամանակ հավատում են, բայց փորձության ժամանակին հեռանում են։ Փշերի մեջ ընկնողն էլ նրանք են, որ խոսքը լսած են լինում, բայց հոգսերից և հարստությունից և կյանքի զվարճություններից՝ գնալով խեղդվում են և անպտուղ են լինում» (Ղուկաս 8.4-15):

Թվում է, թե աշակերտները, նրանցից հետո էլ՝ մենք, բավարարվել ենք այս բացատրությամբ: Բայց, իրականում, Հիսուսը մեզ թողել է այս առակի շուրջ մտորելու առիթ: Ինչի՞ համար է այն պատմվում: Ի՞նչ էր նրանում ասվում: Ի՞նչ եզրակացություններ կարող ենք անել: Ինչպե՞ս կիրառել այն կյանքում:

Արդյոք Փրկչի խոսքերը նշանակո՞ւմ էին, թե Աստծո Խոսքերը ցանենք ամենուր՝ առանց զանազանության, իսկ հետո՝ ինչպես կստացվի: Դժվար թե: Չէ՞ որ՝ եթե պետք էր Աստծո Խոսքը աջ ու ձախ ցանել, ապա այս առակն ինքնին իմաստազրկվում է: Մենք առանց դա էլ՝ շարունակ այդպես ենք վարվում:

Գուցե, Հիսուսը նկատի ուներ՝ ուշադիր նայեք, թե որտեղ եք ցանում, իսկ որտեղ՝ ոչ, որպեսզի սերմերը զուր չվատնեք: Որտեղ բարի հողն է՝ միայն այնտեղ ցանեք: Բայց Նա Ինքն ասում էր. «Որովհետև մարդի Որդին եկավ, որ ապրեցնի կորածը» (Մաթևոս 18.11,14): Այնպես որ, առակի էությունն այն չէ, որ մենք պետք է փնտրենք ցանքի համար ավելի հարմար հող, քանզի այդ դեպքում՝ մենք ընդհանրապես կարիք չենք ունենա ցանելու. աշխարհը, որն այս աշխարհի իշխանի իշխանության ներքո է, մեղքի մեջ խեղդվում է, և Աստծո Խոսքն օտար է նրա համար, աշխարհը բնական ձևով անարգում է նրան: Ինքնին բարի հող նրանում չկա:

Համարաձակվեմ ենթադրել, որ առակի իմաստը հետևյալն է. եթե ցանկանում եք առատ հունձք ստանալ, անհրաժեշտ է ցանքի համար հող պատրաստել, այլապես սերմերը չեն բերի սպասվող արդյունքը: Հիսուսն ու առաքյալները բազմիցս են զուգահեռներ անցկացնում ավետարանչության և երկրագործի աշխատանքի միջև: Իսկ գյուղատնտեսական փորձից մեզ հայտնի է, որ որքան էլ բարեբեր լինի հողը, առանց  ցանքի նախնական պատրաստության՝ լավ բերքի սպասել պետք չէ: Ամեն անգամ, երբ նոր տարածք ենք վերցնում, մենք պետք է վարենք հողը, հեռացնենք մոլախոտերն ու հանենք քարերը: Ինքին հողը չի բերի պտուղ:

Նույնը մենք կարող ենք ասել այս աշխարհի մասին. այն վարակված է մեղքով, և նրանում չկա բարեբեր հող Աստծո Խոսքի ընդունման համար: Այս պատճառով, եթե մեր նպատակը առատ բերքն է, ապա անհրաժեշտ է բոլոր ջանքերը գործադրել ցանքի համար հողը պատրաստելու. առանց ոչինչ անելու դա չի լինի: Պետք է Հիսուսի ու առաքյալների օրինակով համադրել ավետարանչությունը ապոլոգետիկայի հետ: Եթե սա չենք անում, պետք չէ զարմանալ, որ մեր ծախսած ջանքերը անհրաժեշտ արդյունքի չեն հանգեցնում:

Սերգեյ Գոլովին