«Երբ նրանք այս բաները խոսում էին, Հիսուսը կանգնեց նրանց մեջ ու ասաց. «Խաղաղություն ձեզ։ Նրանք զարհուրելով վախեցած, կարծում էին, թե ոգի են տեսնում։ Եվ նրանց ասաց.- Ինչո՞ւ եք շփոթված, և ինչո՞ւ են այսպիսի խորհուրդներ ծնվում ձեր սրտերում։ Տեսեք իմ ձեռքերն ու ոտքերը, որ ես եմ: Շոշափեցեք ինձ և տեսեք, որովհետև ոգին մարմին ու ոսկոր չունի, ինչպես ինձ եք տեսնում, որ ունեմ։ Եվ այս ասելով, ձեռքերն ու ոտքերը ցույց տվեց նրանց» (Ղուկ. 24.36-40):
Հետաքրքիր հանդիպում է, անսպասելի… Աշակերտները շփոթված էին, վախեցած, դուռը փակ էր, բայց Հիսուսի համար չկար ոչ մի արգելք: Նա կարող էր լինել այնտեղ՝ որտեղ աշակերտներն էին, այն պահին, երբ չէին սպասում:
Տեր Հիսուսին անհանգստացնում էր աշակերտների շփոթված լինելը, և Նա եկել էր կիսելու նրանց վիշտը, որի համար էլ ասաց. «Խաղաղություն ձեզ»: Ճիշտ է, ողջույնի այս ձևը հրեաների մեջ տարածված էր ու ծանոթ՝ աշակերտներին, բայց Քրիստոսի ողջույնը տարբեր էր՝ ներծծված սիրով, երկնային խաղաղությամբ: Դա ավելին էր, քան որևէ ողջույն, որ կարող էր նրանց շփոթված սրտերը հանգստացնել: Ոմանք Հիսուսի այս խոսքերի մեջ հանդիմանություն են տեսնում, բայց հակառակը՝ դրանք սիրով ու բարությամբ էին լցված:
Չնայած, որ աշակերտներն օրեր առաջ Իրեն մենակ էին թողել, Նա եկել էր ոչ թե հանդիմանելու, այլ խաղաղության համար: Ոչ մի ակնարկ Պետրոսին՝ ուրանալու կամ մյուսներին իրենց վախկոտության վերաբերյալ: Այդպես է, Աստված չի հատուցում մեզ՝ գործերի համեմատ, այլ Իր ողորմության և անսահման սիրո:
Տիրոջ բերած խաղաղությունը շոշափելի է: Նա ցույց տվեց խոցված ձեռքերն ու ոտքերը, վճարված գինը: Այդ նույն ձեռքերը ցույց է տալիս Հորը երկնքում, երբ բարեխոսում է մեզ համար, որպեսզի խաղաղության մեջ ապրենք:
Սիրելի՛ ընթերցող, մի՛ վախեցիր, մի՛ շփոթվիր, ինչ էլ որ լինի: Նա անպայման կգա, երբ դռները փակ են, երբ չես սպասում… Խաղաղություն քեզ…
Մարատ Զաքարյան