Մի անգամ ես այսպիսի խոսք կարդացի. «Մենք չենք կարող անել ավելին աղոթքից առաջ, քան միայն աղոթել, բայց աղոթքից հետո մենք կարող ենք անել ավելին, քան միայն աղոթելը»:
Աղոթքը միջոց է զինվելու, որն ընտրում են հաջողակ առաջնորդները:
Աղոթքը պետք է նախորդի առաջնորդի գործողություններին: Իսկ աղոթքից հետո գործելը մեր պարտականությունն է:
Աղոթքն անհրաժեշտ է, բայց բավարար չէ: Նույնպես էլ գործելը անհրաժեշտ է, բայց բավարար չէ:
Նեեմիայի գրքում մենք տեսնում ենք համոզիչ օրինակ աղոթքի և դրան հաջորդող գործողության:
Առաջին գլխում Նեեմիան աղոթում է՝ որպես առաջնորդ. «Աղաչում եմ՝ ականջ դիր և աչքերդ բաց լինեն՝ քո ծառայի աղոթքը լսելու, որ ես հիմա աղոթում եմ քո առաջին ցերեկ և գիշեր քո Իսրայելի որդի՝ ծառաներիդ համար, և խոստովանում եմ Իսրայելի որդկանց մեղքերը, որ քեզ դեմ մեղանչեցինք. ես էլ և իմ հոր տունն էլ մեղանչել ենք» (Նեեմիա 1.6):
Մենք գիտենք, որ այս աղոթքից հետո Նեեմիան իր առաջնորդական ողջ սրտացավությամբ անցավ Երուսաղեմի պարիսպների վերականգնման գործին: Բնականաբար, այդ պարիսպների վերականգնման համար ուրիշներն էլ էին աղոթում, բայց կոնկրետ գործի անցավ միայն Նեեմիան:
Բայց Նեեմիան էլ միանգամից չսկսեց կառուցման աշխատանքները: Նա նախ աղոթեց, հետո սկսեց գործել: Նրա անկեղծ ու սրտացավ սերը Աստծո և եղբայրների հանդեպ դրդեց նրան աղոթել և գործել:
Բ Թեսաղոնիկեցիս գրքում մենք կարդում ենք, որ Պողոսը նախ խնդրում է եղբայրներին աղոթել իր և Խոսքի համար. «որ Տիրոջ խոսքն առաջանա և ամեն տեղ փառավորվի» (Բ Թեսաղոնիկեցիս 3.1):
Իսկ աղոթքից հետո նա բոլորին ասում է գործով զբաղվել. «Որովհետև երբ որ ձեզ մոտ էինք, սա էինք պատվիրում ձեզ, որ եթե մեկը չի կամենում գործել՝ թող չուտի էլ» (Բ Թեսաղոնիկեցիս 3.10):
Թվում է, թե շատ պարզ բան է առաջնորդին աղոթքի կոչ անելը գործելուց առաջ: Սակայն ես ինքս ինձ էլ հաճախ հիշեցնում եմ, որ հատուկ աղոթք անեմ որևէ կոնկրետ գործողություն անելուց առաջ: Որովհետև առանց աղոթքի ես գործում եմ ինքնուրույն՝ այդպիսով հայտարարելով իմ անկախ լինելու մասին, ինչը շատ վտանգավոր է:
Ուստի ես ռիսկի չեմ գնում՝ առաջնորդելու մարդկանց իմ անկախ լինելու դիրքից: Առանց Քրիստոսի ես ոչինչ եմ: